No 'poo

Een mens haalt zich wat op de hals door de lokale held te willen uithangen. Maar in de eerste plaats doe ik 't natuurlijk voor mezelf. Ik heb de uitdaging geaccepteerd om mijn haar niet meer te wassen met shampoo. Met wat dan wel? Gewoon, met water. Het blijkt dat shampoo niet goed is voor je haar en je hoofdhuid: het veroorzaakt droog haar, te vettig haar, schilfertjes. Míjn haar is bijvoorbeeld te droog: de shampoo verwijdert de natuurlijke beschermingsvetlaag, het sebum, en daarna zorgen enkele ingrediënten van de shampoo voor een verdere deshydratatie van haar en hoofdhuid. Resultaat is broos, warrig haar zonder glans, en schilfertjes. Daar vindt de industrie dan weer wat op door conditioners aan te bieden, en haarmaskers enz enz. Nee, stop, niks meer...ik laat het natuurlijke evenwicht van scalp en lokken herstellen door enkel te spoelen met water.
Hoe kom ik erop om zoiets te doen?
Dit jaar in juli logeerde ik een week als vrijwilliger bij Lammas, een ecovillage in Zuid-Wales. Daar wonen Kit en Saara. Kit wast al jaren z'n haar niet meer met shampoo, Saara een zestal maanden. Enkele andere inwoners zijn recenter aan het experimenteren geslagen. Ik beschouwde de zeepschuwheid toen vooral als couleur locale, maar recenter kreeg ik een artikel onder ogen over de no 'poo-beweging in de VS, je kan dat hier lezen. Dat deed me beseffen dat dit ook voor mij opging, en zo kreeg ik er wel zin in. Ten slotte hielpen producten toch al niet tegen m'n te droge haar.
Ondertussen ben ik anderhalve week opgeschoten zonder shampoo. Ik vond 't plots niet veel zin meer hebben om m'n haar elke paar dagen te wassen als ik toch geen zeep gebruikte, dus ik heb nog maar twee wasbeurten achter de rug. Ik was vooral bang dat ik m'n haar niet meer zou kunnen kammen, dat was eigenlijk altijd een probleem en kon alleen maar erger worden, dacht ik. Maar na de tweede wasbeurt had ik minder knopen en het kammen ging vlotter, m'n haar voelt nu ook steviger en zachter. Vettiger ook, jawel, maar daar doe ik 't ook voor, en het is nog niet té vet, je ziet er bovendien helemaal niks van. Het schilfertjesprobleem verergert echter. Ik neem aan dat m'n scalp wat meer tijd zal nodig hebben om te herstellen van de shampoo-aanslagen. Voorlopig krijg ik geen onbedaarlijke jeukaanvallen, dus ik maak me nog geen zorgen. Huidige status van m'n project: ok!
Marc

veggie deel 2

Natuurlijk is het niet moeilijk om te besluiten geen vlees meer te eten. Het moeilijke is alles wat na dat besluit komt en de implicaties dat het met zich meebrengt. Ik ben namelijk niet alleen in de wereld... Mijn vrouw Sandra is al langer vegetariër, maar onze drie kinderen niet. En als ik in m'n vorige bericht herlees hoevele jaren ikzelf nodig gehad heb vooraleer m'n cent viel, kan ik dan van m'n kinderen verwachten dat ze me zomaar in mijn besluit volgen? Ik kan hen vertellen over mijn ideeën en kan hen info geven, de films laten zien, als ze dat willen. Maar ik kan hen niet dwingen om meteen ook vegetariër te worden. Dus koop ik nog steeds salami voor de boterhammetjes en kippenfilet voor op het bord... En daar heb ik 't dan wel behoorlijk moeilijk mee, zeker na het extreme geweld te zien in de documentaire "Glass Walls", let op: niet voor gevoelige kijkers! Ik hoop stilletjes dat we onze kinderen door onze eigen houding tegenover vleesconsumptie toch kunnen overtuigen. En als dat nog jaren duurt, dan moet ik dat maar accepteren...
Marc

veggie

Ik had Meat the Truth al een keer eerder gezien, en ik verbaas mezelf hoe weinig van de boodschap ik toen geregistreerd heb. Bij de tweede kijkbeurt, recent bij Hugo thuis, realiseerde ik me pas ten volle hoe destructief ons dagelijks stukje vlees is. Ik ga hier niet vertellen hoe de veestapel in de wereld zorgt voor meer dan de helft van de broeikasgassen, hoe de koeien in Zuid-Amerika het Amazonewoud opvreten en in Europa onze rivieren en zee doodmaken - daarvoor moet je zelf de film maar 'ns bekijken. Ik wil vertellen over mijn besluit om geen vlees meer te eten. En over hoe dat een proces van jaren is geweest. Het begon toen ik iemand ontmoette die een eerder filosofische benadering van de kwestie had: onze maatschapij is dermate geëvolueerd dat er voldoende makkelijke alternatieven beschikbaar zijn voor vlees, zodat we op een veel minder gewelddadige wijze in het leven kunnen staan. Daar zag ik wel wat in, maar ik had destijds niet de moed om me in mijn thuissituatie, tegenover mijn ouders, aan het vegetarisch principe te houden. Men werd geacht te eten wat de pot schafte, en ik was niet meteen van plan om m'n eigen potje te gaan maken...
Nog niet zo lang geleden werd ik, zoals de meesten van jullie, geconfronteerd met de zeer gewelddadige beelden van Gaia. En na die beelden volgden nog andere; documentaires die alle hetzelfde extreme geweld tegen dieren toonden. En dat geweld werd telkens goedgesproken met het argument dat dieren geen pijn kennen zoals wij. Extreme onzin heb ik dat altijd gevonden. Ik denk dat dieren wel pijn hebben zoals wij, alleen kunnen ze dat niet in taal omzetten. Hoewel, als je een varken hoort dat pijn heeft, is er niet veel taal nodig om te begrijpen dat er iets mis is... In ieder geval zette ik zo de volgende stap: enkel nog bio-vlees, vanuit de veronderstelling dat deze dieren tenminste nog een schappelijk leven hebben gehad. Als ik dat laatste zinnetje herlees, klinkt 't wel erg als mooipraterij.
Nu, na het kijken van Meat the Truth, hebben al die stukjes ervaring één geheel gevormd: alternatieven voor vlees op het bord en de boterham zijn inderdaad makkelijk te vinden; vlees eten is geweld plegen, hoe je 't ook draait of keert; de manier waarop de vleesindustrie tekeer gaat is een bijzonder zware aanslag op ons milieu. En al deze dingen hebben van mij nu een vegetariër gemaakt. Natuurlijk zijn er nog andere zaken waar dieren voor nodig zijn: leer, wol, melk en kaas, eieren. Ik heb me voorgenomen om kledingstukken enkel nog tweedehands te kopen (bijv. de coole leren jas die ik laatst in de Zuidstraat in Brussel kocht); zuivel koop ik zoveel mogelijk bio; eieren komen hopelijk vanaf de lente van eigen kip. Compromissen zal ik altijd moeten blijven maken, want ik ben niet van plan om me in een hutje onder een struik wég te keren van de maatschappij. Maar ik denk dat de filosoof gelijk heeft: onze maatschappij is voldoende geëvolueerd om geweldloos in het leven te kunnen staan. De zwakke schakel daarin is de keuzes die de mensen maken.
Marc