veggie

Ik had Meat the Truth al een keer eerder gezien, en ik verbaas mezelf hoe weinig van de boodschap ik toen geregistreerd heb. Bij de tweede kijkbeurt, recent bij Hugo thuis, realiseerde ik me pas ten volle hoe destructief ons dagelijks stukje vlees is. Ik ga hier niet vertellen hoe de veestapel in de wereld zorgt voor meer dan de helft van de broeikasgassen, hoe de koeien in Zuid-Amerika het Amazonewoud opvreten en in Europa onze rivieren en zee doodmaken - daarvoor moet je zelf de film maar 'ns bekijken. Ik wil vertellen over mijn besluit om geen vlees meer te eten. En over hoe dat een proces van jaren is geweest. Het begon toen ik iemand ontmoette die een eerder filosofische benadering van de kwestie had: onze maatschapij is dermate geëvolueerd dat er voldoende makkelijke alternatieven beschikbaar zijn voor vlees, zodat we op een veel minder gewelddadige wijze in het leven kunnen staan. Daar zag ik wel wat in, maar ik had destijds niet de moed om me in mijn thuissituatie, tegenover mijn ouders, aan het vegetarisch principe te houden. Men werd geacht te eten wat de pot schafte, en ik was niet meteen van plan om m'n eigen potje te gaan maken...
Nog niet zo lang geleden werd ik, zoals de meesten van jullie, geconfronteerd met de zeer gewelddadige beelden van Gaia. En na die beelden volgden nog andere; documentaires die alle hetzelfde extreme geweld tegen dieren toonden. En dat geweld werd telkens goedgesproken met het argument dat dieren geen pijn kennen zoals wij. Extreme onzin heb ik dat altijd gevonden. Ik denk dat dieren wel pijn hebben zoals wij, alleen kunnen ze dat niet in taal omzetten. Hoewel, als je een varken hoort dat pijn heeft, is er niet veel taal nodig om te begrijpen dat er iets mis is... In ieder geval zette ik zo de volgende stap: enkel nog bio-vlees, vanuit de veronderstelling dat deze dieren tenminste nog een schappelijk leven hebben gehad. Als ik dat laatste zinnetje herlees, klinkt 't wel erg als mooipraterij.
Nu, na het kijken van Meat the Truth, hebben al die stukjes ervaring één geheel gevormd: alternatieven voor vlees op het bord en de boterham zijn inderdaad makkelijk te vinden; vlees eten is geweld plegen, hoe je 't ook draait of keert; de manier waarop de vleesindustrie tekeer gaat is een bijzonder zware aanslag op ons milieu. En al deze dingen hebben van mij nu een vegetariër gemaakt. Natuurlijk zijn er nog andere zaken waar dieren voor nodig zijn: leer, wol, melk en kaas, eieren. Ik heb me voorgenomen om kledingstukken enkel nog tweedehands te kopen (bijv. de coole leren jas die ik laatst in de Zuidstraat in Brussel kocht); zuivel koop ik zoveel mogelijk bio; eieren komen hopelijk vanaf de lente van eigen kip. Compromissen zal ik altijd moeten blijven maken, want ik ben niet van plan om me in een hutje onder een struik wég te keren van de maatschappij. Maar ik denk dat de filosoof gelijk heeft: onze maatschappij is voldoende geëvolueerd om geweldloos in het leven te kunnen staan. De zwakke schakel daarin is de keuzes die de mensen maken.
Marc